Pijn...

Rugpijn en een bloeding...

Sinds vrijdag heb ik terug veel rugpijn (meer en anders dan anders) en ook een bloeding die niet meteen wou stoppen. Wat we eerst dachten, dat één van de buisjes niet meer goed zat, bleek niet zo te zijn. Ze zitten perfect waar ze horen te zitten. Dat bewezen een echo en RX deze morgen in het UZ. De bloedplaatjes staan wat laag maar niet laag genoeg om bij te tanken. Maar wat is het dan wel? Mijn linkernier is opnieuw gestuwd wat veel pijn geeft. Dat wil zeggen dat er zich vocht ophoopt in de nier door de druk rondom. De uroloog denkt aan een ontsteking op de nier en op het buisje. We zijn dus alvast maar gestart met stevige antibiotica voor een dag of twintig, drie weken... Hopelijk krijgen ze daarmee het beestje dood. Vrijdag kennen we pas het resultaat van de kweek, maar kunnen al maar proberen. Ik had mij mentaal een beetje voorbereid op een verblijf in het ziekenhuis maar gelukkig kon ik dus terug naar huis gisteren na een voormiddag in het ziekenhuis. Goed... want ik heb een uitgebreide agenda en veel te veel 'wilde' plannen zoals jullie wel weten. We kunnen voorlopig dus verder. Tot zover deze 'medische' update.



Een ander 'naar' gevoel?

Tegen fysieke pijn kan je meestal een pilletje nemen, het symptoom behandelen, met mentale, psychische pijn moet je leren omgaan... want onderdrukken is vluchten...
Soms loopt een gesprek met mensen die ik ontmoet wel eens moeizaam, meestal is dit bij mensen waarvan ik het niet direct verwacht. Mensen waarvan dat je dan denkt dat ze sterker in hun schoenen staan dan jezelf... De vraag die ik mij dan achteraf stel is of ze misschien bang zijn van mij of misschien van de confrontatie met pijn, verdriet, het 'afscheid', het feit dat ik hier over afzienbare tijd niet meer 'lijfelijk' zal zijn. Wat mij opvalt is dat het meestal ook gaat om relatief jonge mensen, generatiegenoten, in de fleur van hun leven, die volop bezig zijn met het uitbouwen van een carriëre, een gezinsleven en leven aan 130 km per uur. Dag mag ook, want je moet de energie van het jong zijn ten volle benutten. Maar is het soms niet te snel, te vluchtig, teveel ineens, te oppervlakkig?

Mochten ze kunnen, ze zouden echt wegvluchten. Ik voel het aan de emoties in hun stem, ik merk het aan hun lichaamstaal, ik lees de 'waarom-vraag' in hun ogen... maar ze durven ze tegenover mij of samen met mij niet uitspreken. Waarom zijn ze bang? Toch niet voor mij, om mij te sparen? Want ik kan er heus wel tegen. Dat is zeker. We hoeven ook niet altijd over het ziek zijn te praten, integendeel. Maar is precies alsof ze blokkeren.

Het doet wat pijn, ja, ik heb ook heel vaak intens verdriet daarom, omdat ik niet weet hoe ik hen kan troosten of helpen, het toch zinvol te maken, het 'kunnen' praten maakt het juist draagbaar, geeft een rust... Ik merk dat ik zelf sinds enkele maanden heel 'vredevol' kan spreken over de dood, over mijn 'vertrek' hier. Het is nog niet zover, daar ben ik rotsvast van overtuigd. Doodgaan ligt veel dichter bij 'leven' dan we ons kunnen inbeelden. Maar het tweede is zeker en vast het sterkste. Misschien is het beter om 'Leven' dan ook met een hoofdletter te durven schrijven.

Ik kan bijvoorbeeld soms goed verbergen dat ik pijn heb, omdat er iets is dat mij op dat moment sterker maakt en omdat ik toch probeer te genieten van wat ik op dat moment aan het doen ben: een dagje aan zee, winkelen of zelfs gaan kamperen...maar meer nog van de gesprekken die die dagen doorweven als een rode draad.

Daarom: wees niet bang van mij! Ik kan ertegen ;-) We moeten alles zeggen tegen elkaar nu het nog kan. Want 'later' is het te laat... Stel niets uit wat vandaag kan!

Oneindig veel liefs
Anne...