Hotel in Gent

Terug in het ziekenhuis

Zondagavond voelde ik mij niet lekker. De pijn van de dagen voordien was ondragelijk geworden, ik ging letterlijk over mijn grenzen heen, maar wou voor mijzelf eerst niet echt toegeven aan die pijndrempel. Het ging uiteindelijk niet meer om er mentaal tegen te vechten en de dosis gewone pijnstiller volstond eigenlijk ook niet meer. Ik was toch wat ongerust over mijn hoge bloeddruk en voelde mij heel misselijk. Normaal gezien waren we maandagochtend toch gewoon naar de huisarts gegaan, maar voor alle zekerheid en omdat ik (de pijn) zo moe was, vertrokken we toch maar richting de spoedgevallendienst van het UZ.

Mijn nierfunctie is nog steeds voldoende, dat bewees het bloedonderzoek, maar in overleg met de spoedarts werd ik toch maar opgenomen op de afdeling medische oncologie, intussen mijn tweede thuis.

Twee dagen later ben ik weer aan de beterhand. Ik krijg nu andere en iets krachtigere pijnstillers met een beetje morfine in. Een hele lichte dosis maar, ik zie dus zeker en vast geen roze olifantjes in een tutu dansen en de verpleging is ook nog niet veranderd in groene éénogige aliens ofzo.

Goed nieuws intussen: als de pijn die ik nu heb draaglijk blijft vandaag met de slikmedicatie, kan ik vandaag nog in de loop van de namiddag al naar huis. Ik moet het een beetje aanvoelen en aangeven of ik dit zie zitten.

Naima

Voor één keer wil ik graag ook mijn kamergenote van mijn hotelverblijf hier en een lotgenote vernoemen. Normaal gezien doe ik dit niet, om de privacy van medemensen te respecteren. Deze keer is anders. We raakten gisterenavond aan de praat. Het  werd een lang en zeer diepgaand gesprek over wilskracht, over de kracht van de liefde, over ons terminaal zijn, maar ook over geloof!!!! Iets dat we kunnen delen met elkaar. Naima, 51 jaar, komt uit Somalië maar woont al jaren in Nederland en spreekt zeven (jawel 7!) talen. 


Ze heeft drie kinderen, twintigers, het zouden mijn broer en zussen kunnen zijn. Ze waren gisteren op bezoek en kwamen daarvoor speciaal over en weer uit Rotterdam. Een heel eind... Het is voor hen dat ze zo moedig vecht tegen de vreselijke ziekte, denk ik. Ze ziet hen zo graag. Ze schatte mijn leeftijd jonger in, 21 of 22 jaar. We hadden denk ik beiden niet verwacht dat het zo een intens gesprek zou worden.

Ze had gisteren veel pijn door een ingreep. We deelden even lief en leed. Net als ik hoopt ze op 'nog een mooi tijd'. Ze is een sterk gelovige vrouw, een straffe madam! In Nederland was ze eigenlijk uitbehandeld, maar in Gent kwam ze bij dezelfde oncoloog als mij terecht. Naima is al veel langer ziek dan dat ik ziek ben. Op dit moment is de ziekte onder controle. Ze mag binnen enkele dagen ook 
naar huis en hoeft dan lange tijd niet meer terug naar Gent te komen. 

We zullen elkaar wellicht nooit meer tegenkomen, maar we wisselden contactgegevens uit. Misschien geraak ik met mijn mama eens op bezoek in Nederland of kan zij bij ons thuis op bezoek komen. Je weet nooit. We zien wel wat mogelijk is. We beloofden elkaar contact te houden via e-mail of telefonisch. Ik wens haar zo ongelofelijk veel moed en hoop, geloof en liefde om nog lang niet op te geven, om haar kinderen te kunnen zien opgroeien, te zien afstuderen, volwassen te zien worden en om misschien nog oma te kunnen worden.

Hou moed Naima, vecht en hoop en geloof !!!

Er is hier altijd wat te doen

Soms kan je van de nood een deugd maken. Zo ging ik gisteren, inclusief baxter, op wandel (rollend) naar de materniteit. Ik koos het goeie moment om hier op hotel te komen blijkbaar. Zo kon ik ineens op kraambezoek bij de pasgeboren 'Gitte' en haar lieve mama. Via deze weg nogmaals een dikke proficiat aan de ouders Evelyne en Philippe en welkom kleine lieve meid! Het is hier mooi op deze wereld!
Btw... 't zijn lekkere cuberdons en melo-cakes!
De combinatie cuberdon en smeerkaas als ontbijt is trouwens nog vrij lekker!

Ik kreeg ook heel veel bezoek, waarvoor dank! Het sterkt mij enorm dat ik, maar ook mijn mama zo goed gedragen worden bij elke stap die we moeten zetten. De tijd ging ook veel vlugger vooruit en zo focuste ik mijzelf veel minder op alle ongemakken. Danjewel Annelies, Tim, Xavier, Filip, Liesbet, Ine, Lotte, Pieter, Werner, Eveline... (sorry aan wie ik vergeet..., trek maar aan mijn oren!)
Dankjewel ook alweer voor de vele sms-jes, telefoontjes, facebookberichten en mailtjes... van familie en vrienden. Jullie zijn geweldig! Heb ik dat al gezegd?

En dankjewel voor de geweldig mooie en intense 'buizenpost', Marijke!!!
Volgens de verpleegsters ben ik trouwens een zeer animerende maar brave patiënte. Wel veel volk over de vloer ;-). Mijn enige probleem is dat ik voortdurend in de war geraak met al die draden en buisjes en kabeltjes, maar dat lossen we altijd weer op met wat humor (Ik moet ze toch een beetje hun werk kunnen laten doen he...).

Oneindig veel liefs

Anne xx