Waarom zo'n paniek?

Iets dat mij van het hart moet... (ik haal het uit een mailtje dat ik naar iemand stuurde omdat het denk ik wel voor velen van toepassing is... ) en omdat ik binnen enkele dagen wellicht anders ook met een driedubbele muisarm, een tenniselleboog in het kwadraat, flipperende toetsenbordknieën, sinaasappelschele hoofdpijn en compleet psychisch gestoord door veel te veel uren achter de laptop door te brengen, achterstevoren en ondersteboven rondspring en -stuiter als een pingpongbal die speed gesnoven heeft!

"Ik lees paniek tussen de regels van je laatste facebookbericht naar mij, iets wat ik ook meen te herkennen bij anderen, heel begrijpelijk, maar heel raar om dat te beseffen.. Het maakt mij ook wat triest en tegelijkertijd zou ik wil gieren van het lachen omdat het zo onwezenlijk is en blijft... Er zijn velen die plots 'ineens' afscheid willen nemen. Vandaag op morgen, bang dat ik hier maar een fractie van een seconde meer ben en we geen afscheid zullen kunnen nemen. Terwijl ik dat eigenlijk zelf al enkele maanden bezig ben te doen op mijn eigen manier, en ook niet. Want ik 'ben' hier vandaag nog wel, en morgen wellicht ook... daarom ook de vraag om wat te bedaren en de rust die ik heb ook te proberen zoeken... Ik ben geen 'eendagsvlieg'. Ik denk dat we er ons allen geen plezier mee doen door vanaf nu continu met de gedachte te leven in de idee dat ik zal sterven. Want uiteindelijk zullen we dat allemaal, hoe je het ook draait of keert, uiteindelijk zijn we allemaal terminaal, en gaan we op de een of andere dag 'dood'. (Volgens mij staan er copyrights op dit citaat ;-) ) Laten we dus het 'echte' afscheid houden voor het moment dat het zover is. Ik denk wel dat ik dat zal kunnen aanvoelen. 'Persoonlijk' afscheid nemen van iedereen zal ook niet lukken. Doodgaan 'plan' je niet, kan je niet rekken en heb je niet in handen!

Lees maar even wat ik ook tegen enkele andere mensen zei over die 'dringende' bezoekjes... en laat het even wat rusten nadien.

"Beste vriend/vriendin

Het is ongelooflijk mooi om de wereld rondom mij te zien en alles wat er dichtbij aan het 'gebeuren' is. Ik zie liefde vorm krijgen in al haar aspecten bij mijn familie en vrienden, ik denk dat er niets mooiers kan zijn dan dat te beseffen. Ik geniet ook steeds van de intense gesprekken die ik met ieder van mijn vrienden mag voeren.

Ik had je graag eens terug gezien maar wil je eerlijk zeggen dat het hier 'gigantisch' druk is... een beetje door het filmpje en mijn blog, maar ook omdat ik heel veel mensen ken. Je weet het wel denk ik. Er zijn heel veel mensen die op bezoek willen komen en aandringen, soms weet ik niet goed hoe en wie ik wel of niet moet weigeren of toelaten, want ik wil niemand uitsluiten. Niet iedereen staat er denk ik bij stil hoeveel mensen mij vragen om een bezoekje of een beetje 'tijd'. Maar de tijd vliegt echt en veel te snel als je er over nadenkt wat ik binnen een heel korte 'termijn' nog wil doen! Mijn agenda zit ei-ei-eivol... Ik schrik er zelfs soms van en ben bang om mijzelf en zeker mijn mama te overvragen. 

Ik denk dat ik in eerste instantie een beetje meer aan mijzelf en ons 'gezin', want dat is en blijft het belangrijkste, moet denken en ook op zoek moet gaan naar rustpunten voor mij en mijn mama. Continu bezoek is heel vermoeiend. Er is bijna geen enkele dag meer dat ik nog gewoon thuis en 'alleen' ben. Zelfs ik heb daar af en toe ook eens nood aan. Ik wil ook af en toe nog eens gewoon 'plezier' kunnen maken ook. Het zou verkeerd zijn mocht dat niet meer kunnen, omdat al mijn tijd opgebruikt wordt voor 'anderen'. Ik zou graag 'mijzelf' willen blijven, en af en toe vergeten dat ik 'terminaal' ben. Ook mijn mama moet nog ademruimte krijgen voor wat ze zelf wil doen, ik wil haar het geluk van haar eigen engagementen niet afnemen of in de weg staan. Ik wil ook naast het vele bezoek en andere zaken op mijn planning mijn 'project' in gang krijgen. De tijd is kort... ik weet niet of het nog zal lukken en of ik er op lange termijn genoeg energie en de fysieke mogelijkheden zal voor hebben. Ik moet echt in het 'nu' leven en niets uitstellen tot morgen... Kiezen tussen wat ik echt belangrijk vind en zinvol is, is niet altijd even gemakkelijk, maar het moet! Daarom kan ik niet iedereen op bezoek laten komen, niet onmiddellijk niet morgen of overmorgen ...

Daarom mijn heel 'contradictorische' vraag aan sommigen om even met een bezoek te wachten. Misschien later... durf er gerust nog eens naar vragen binnen enkele weken, dan bekijken we het opnieuw...

Ik beloof niets, maar we zien wat mogelijk is...

Intussen kunnen we gerust contact houden via mail en facebook. Het is niet hetzelfde als een persoonlijk gesprek, maar de mogelijkheid bestaat dus moeten we ze denk ik ook durven gebruiken. Ik volg langs die weg alles wat mogelijk is, wees daar maar zeker van!

Genegen groeten

Anne"

De afgelopen dagen zat ik ook meer achter mijn pc om mailtjes en berichten te beantwoorden dan dat ik tijd doorbracht aan tafel om rustig te eten. Ik kon in eerste instantie zelfs de e-mails van vrienden niet deftig beantwoorden. Dit is 'goed fout'! Ik hoop dat je mij begrijpt en dat je er een klein beetje rekening mee wil houden. Ook met de gevoelens van die mensen die nog 'nooit' uitgebreid op bezoek kwamen en misschien wel het dichtst van allemaal bij mij staan in de momenten van pijn en angst in plaats van op een zondag of woensdagnamiddag bij een 'thee-met-een-koekske-moment', voor hen is het ook moeilijk te zien hoe ik anderen vaak meer troost geef dan mijzelf en misschien mijzelf voorbij loop. Hier wordt het gevaarlijk!

Oneindig veel liefs

Anne"

Ik schreef vandaag ook iets op de facebookpagina over persoonlijke vriendschapsverzoeken en de vele mooie reacties naar aanleiding van het filmpje...

"Beste iedereen die deze pagina en mijn blog "Hallo meneer God, met Anne" volgt,
Beste 'iedereen die ik niet 'persoonlijk' ken,

Ik ben enorm getroffen door de vele 'mooie' reacties die ik binnenkrijg naar aanleiding van het filmpje dat gelanceerd werd op http://www.checkpointtv.be/. De respons is groot! Bijna niet bij te houden zonder secretaresse.

Ik probeer naar iedereen persoonlijk te reageren, maar zal hiervoor wel wat 'tijd' moeten nemen. Alvast bedankt voor jullie 'geduld'. Er wordt aan gewerkt...
Sindsdien krijg ik ook vele vriendschapsverzoeken op mijn persoonlijke facebookaccount. Laat ik wel even heel duidelijk zijn hierin. Ik maakte de keuze om daar geen mensen toe te voegen die ik niet 'persoonlijk' ken. (Ik denk dat de boodschap op zich wel duidelijk genoeg is, maar ik herhaal het nog maar eens voor die enkele 'die-hards' die niet weten van ophouden. SORRY !!!!!) Dit om mijzelf en de privacy van mijn vrienden en familie wat te beschermen. Het zou niet zinvol zijn om 'vrienden' te willen zijn met de halve wereld.

Ik hoop dat jullie allen dit begrijpen en in de mate van het mogelijke respecteren. Ik blijf wel bereikbaar via deze pagina en via mijn blog. Dank om mij te volgen en te steunen in de strijd tegen mijn ziekte.

Genegen groeten
Anne..."

Oneindig veel liefs

Anne...