Anne's Feest!

16 september 2012 - Anne's Feest

Op 16 september vierden we feest... 'Anne's Feest' ... mijn feest. Ik dacht er zelf een verslagje van te schrijven maar kreeg enkele dagen na de grote dag een hele mooie brief... eigenlijk is het even mooi als ik de schrijver even aan het woord laat over die hele mooie zonnige nazomerse dag.

"Een blik

Ze weet dat ze nog maar enkele weken heeft te gaan en toch kijkt ze me aan met rustige ogen. Alsof ze het einde van de film al heeft gezien en wil zeggen dat het allemaal wel goed afloopt.

Gisteren was een vreemde dag. We waren te gast op een heel bijzonder feest. Een verjaardagsfeest dat tegelijkertijd een afscheidsfeest was. Zoals gezegd niet alledaags, omdat de gevierde persoon niet op Erasmus vertrok of naar een ver vreemd land ging wonen. Neen, Anne gaat sterven. Ze heeft al een tijdje kanker. De afgelopen uren heb ik me proberen in te beelden hoe ik me in haar plaats zou voelen. Maar het is onmogelijk, je kan je niet inbeelden dat je doodgaat. Je kan enkel hopen dat het nog even duurt vooraleer je je het wel kan inbeelden. Wanneer het bijna zover is.

Alles op het feest stond in schril contrast met de ‘reden’ van ons samenzijn. Zelfs de zon scheen alsof ook zij besefte dat ze een extra inspanning moest leveren. Er was een grote lange tafel voor de meer dan 100 genodigden. Omdat Anne graag rode kleren ziet met witte bollen, had iedereen zich feestelijk in het thema gekleed. Niets liet uitschijnen dat we eigenlijk bijeengekomen waren om afscheid te nemen.

Wat me het meest is bijgebleven, is de warme ontvangst. Ik vergezelde mijn vriendin. Zij kent Anne van toen ze samen studeerden in Gent. Ik had haar nog nooit gezien. Toch werd ik ontvangen als iemand die ze al jaren kende. Zo blij dat we erbij konden zijn. Ik voelde me zelden meer welkom. Ik was onmiddellijk van slag. Het was de bedoeling om V. hier te vergezellen en ondersteunen. Nooit had ik verwacht zelf emotioneel betrokken te worden. Nu ja, ik ben hier niet goed in. Ik kan er moeilijk mee leven. Het is iets waar ik me zelfs na het overlijden van mijn beide grootouders nog altijd niet bij kan neerleggen.

Na het eten en dansen, wordt iedereen bij elkaar geroepen. Allemaal vreemden met elkaar verboden door het lot van Anne. Om er zeker van te zijn dat iedereen afscheid kan nemen, wordt er voor iedereen een apart moment voorzien. Je naam wordt afgeroepen en dan kom je naar voor. Naar haar. Dit is het moment van de blik. Niet de blik van iemand die jou uit beleefdheid aankijkt. Maar iemand die werkelijk naar je kijkt en blijft kijken. Alle schaamte en ongemak voorbij. Het lijkt alsof ik haar uren in de ogen kijk. Ze brengt me naar een plek waar alles tot rust komt. Een plek waar alles goed is. Een plek waar ik naar uitkijk. Ze neemt ons beiden vast en zegt: “Zorg goed voor elkaar.” Ondertussen krijg ik een krop in mijn keel. Ze neemt ons nog eens vast, alsof zij ons troost en lijkt te zeggen dat alles goed komt. Zij gaat sterven. Toch is zij diegene die ons allemaal overeind houdt. Het lijden als het ware dragelijk maakt. Plotseling begrijp ik ook iets meer van het (mede)lijden van die andere persoon en hoe Zijn sterven toch iets voor ons betekent.

We rijden naar huis. V. laat een traan en ik leg mijn hand op haar been. We kijken elkaar in de ogen en weten dat alles goed komt. Dit is liefde, dit is leven. Ik ben vooral dankbaar dat ik er af en toe aan wordt herinnerd.

Dank je, Anne."

Ik schreef aan alle gasten wel een bedankje. Hieruit wil ik ook wel enkele stukjes en wat foto's met jullie delen.

Lieve vrienden en familie… allen die er zondag bij waren

Dankjewel!

 

Ik kan alleen maar ongelooflijk tot in het duizendste kwadraat 'dankjewel' zeggen voor wat er zondag 'gebeurde' ... Het was een wondermooie dag!! Ik heb van kop tot teen genoten en ben zo GELUKKIG!

Onthoud vooreerst dat ik jullie allen, maar ook zij die er niet konden bij zijn om praktische of andere redenen
ONEINDIG GRAAG ZIE !!

Een hele dikke ‘merci’ aan iedereen die deze dag tot een onbeschrijfelijke herinnering maakte voor mij, mijn familie en iedereen die erbij kon zijn... We geraken er maar niet over uitgebabbeld. Mijn gedachten blijven vaak hangen bij zondag. Ik zweef een beetje en zal wellicht nog dagen, weken en veel langer nagenieten van wat jullie mij gegeven hebben…

Dankzij jullie hebben we er samen een fantastisch ‘feest’ kunnen van maken. Het is ongetwijfeld iets dat we nooit meer zullen of kunnen vergeten en dat ons allen samen, ook wanneer het moeilijk zal gaan in de toekomst en later wanneer ik hier niet meer zal zijn, zal sterken…

“Zondag was ‘liefde’, ‘vriendschap’, ‘genegenheid’, ‘puur’, ‘vuur en passie’, ‘hoop’, ‘geloof’, en zoveel meer… in rood-met-wit-gestipt! “

Ondanks het gevoel van zondag een marathon te hebben gelopen, we hebben het over spierpijn en vermoeidheid die voelbaar is van mijn kleine teen tot in mijn oorlellen, voel ik mij lichamelijk vrij goed!

 

Het zullen wellicht ook wat adrenaline en de vrijgekomen endorfine zijn die mij op de been houden. Het welbekende 'Runners-High-fenomeen’ bij het halen van de meet...

 

Ik hoop dat ik dit gevoel nog lang kan bewaren en koesteren. Op naar de volgende 'finish'... Want zoals ik jullie allen reeds zei: ik stop niet met dromen of plannen maken na het feest van zondag. Ik wil graag nog heel wat ‘zinvolle’ dingen doen samen met jullie en mijn familie en van iedere dag ten volle genieten. 

 

Geschenkjes

Tientallen cadeautjes, kaartjes, een berg snoepgoed om ineens 5 kilo bij te komen, fairtrade en bio-producten, prachtige bloemen, .... 'centjes'.

*Oké, ik geef het toe… het is wel fijn om toch cadeautjes te krijgen als je eigenlijk aan je genodigden vraagt om er geen mee te brengen. Maar dit had ik echt niet verwacht, het is te ‘geschift’ voor woorden* !

Ik weet van sommige geschenken zelfs niet meer van wie ik ze kreeg. Het ging dan ook zo snel in het begin bij de receptie en fotoshoot, dat ik wat overdonderd werd door alles wat er op mij afkwam aan impressies. Ik ben ze dan ook nog steeds aan het verwerken. Bij onze thuiskomst, kon ik mijn ogen niet geloven. We dachten met lege auto’s terug te keren, maar niets was minder waar. 

Onze gang stond ineens vol met pakjes en bloemen. Je kon er bijna niet meer door. Intussen heb ik samen met mijn mama alles kunnen uitpakken en sorteren. Het was vooral moeilijk om bij sommige pakjes de gulle schenker te achterhalen. Maar we zijn er zo ongeveer uit…

  

Kom op tegen Kanker

Het geld dat ik van sommigen kreeg storten we graag door aan het goede doel: De Vlaamse Liga tegen Kanker (Kom op tegen Kanker). We maken er een ‘rond’ bedrag van. Het geld zal goed besteed worden voor onderzoeks- en preventie-initiatieven. Zo kunnen in de toekomst anderen die ernstig ziek zijn nog beter geholpen worden en velen die nu niet behandeld kunnen worden, misschien ook genezen. Er is nog veel werk aan de winkel en onderzoek zal wellicht nog jaren duren maar ooit zullen ze wel een geneesmiddel vinden dat echt werkt! Dat hoop ik althans, van harte!

Gastenboek

 

Een gastenboek om STIL van te worden! Ik blijf maar lezen, 'voorlezen', ..., af en toe een traan, veel confronterende emoties en gedachten.... maar ook een heel warm gevoel binnenin van dankbaarheid voor de mooie dag van zondag en voor de vriendschap van jullie allen doorheen al die jaren die we samen beleefden.

 

Niet iedereen kreeg de kans denk ik, om in die korte tijd in het gastenboek te schrijven... Ik kleef er sowieso alle kaartjes en brieven die ik kreeg nog bij maar als je nog iets wil schrijven dan kan dat gerust! Mail mij maar... ik print het dan wel uit!

Want overal zal ik altijd,

een beetje ‘zijn’

In de dauw, in de regen

Maar ook in zonneschijn

In de sterren aan de hemel

Of ze nu vallen

of schitteren

In gedachten en in uren

Die zacht voorbij dwalen

Iets kleins laat ik hier achter,

In een liedje

Iets fijns laat ik hier achter,

een beetje liefde!

©A.VdL