Over moed en zelfopoffering...

Terwijl ik vandaag van achter een heel dik vensterglas genoot van het prachtige sneeuwlandschap, kreeg dit blogbericht ook stilaan wat meer vorm. Oh, ik zou geld geven om nu buiten te mogen ravotten in de sneeuw, sneeuwmannen te kunnen maken en sneeuwballen te mogen gooien hoor! Helaas, 't is veel te koud voor mij, ik blijf dus maar met een dikke pruillip en gefronste wenkbrauwen op mijn gezicht binnen en wacht tot de temperatuur terug boven het nulpunt stijgt en de sneeuw in pap en moes verandert...

Ik kreeg de afgelopen dagen van een aantal mensen zo ontzettend deugddoende mailtjes. Heel eerlijke, lieve mailtjes. Eentje ging over 'moed' en 'bewondering'. Weet dat ik mijzelf niet altijd even moedig vind hoor. Ik probeer wel moedig te zijn en uit iedere dag het beste te halen... dat is waar! Maar mocht ik kunnen rennen, ik was waarschijnlijk al lang en heel ver weg. Ik krijg nu wel EPO-spuiten om mijn beenmerg en witte bloedcellen te stimuleren, maar een carrière in de topsport zit er toch niet direct in denk ik. Bovendien zijn de boetes voor dat epogebruik nogal hoog en ik krijg ik vooral heel veel spierpijn van die venijnige spuiten ;-).

De EPO-spuit!

Het streelt mijn ego wel een beetje, dat jullie mij allen zo moedig vinden maar het is juist door iedereen die hier zo goed voor mij zorgt en de vele steun van jullie allen dat ik niet opgeef denk ik. Ik zal dus niet te gauw naast mijn schoenen beginnen lopen ;-)! Erewoord!
De nachten zijn nog steeds de moeilijkste en letterlijk en figuurlijk de donkerste momenten. Meestal ben ik wel moe genoeg om te kunnen slapen maar soms lig ik wel nog even te piekeren of wanneer ik 's nachts wakker word, is het niet altijd evident om terug in slaap te vallen.

Een vraag die vaak terug komt is 'Stel dat ik nog maar enkele jaren heb, of maanden.... en geen 'een heel leven lang'. Wat dan....? Ik weet niet of ik bang ben voor de dood zelf, wel voor de strijd ervoor. Het 'weten' dat je op korte termijn moet loslaten, achterlaten, opgeven... en het beseffen dat al die toekomstplannen die ik nu maak en maakte misschien nooit zullen uitgevoerd worden, het voelt wat aan als mislukken... Ik droom nog van zoveel moois en heb een hele waslijst met verlangens en misschien komt dat er nooit van. Die onzekerheid is soms heel frustrerend. Ik mag er niet teveel aan denken, of ik word echt gek! Op hoop van zegen dus, dat we woensdag toch min of meer 'positief' nieuws krijgen. Een bevestiging dat de chemo aanslaat is voor mij al ruim voldoende. Dan kunnen we weer verder.

Overmorgen mag ik voor een fotoshoot naar het UZ-Gent. (Zouden ze daar ook fotoshoppen?)
In ieder geval kijk ik niet uit naar de gastrografine* die ik morgen en maandagochtend moet drinken. Het is een heel vies drankje dat ik meekreeg bij de laatste chemokuur in het UZ dat een beetje smaakt naar anijs. Het is nog niet de contrastvloeistof die ze inspuiten op het moment dat ik onder de scanner lig. Dat is nog iets anders. Wees gerust, ik heb geen panische angst voor contrastvloeistof. Niet iedereen reageert 'allergisch'. Ik offer mij vrijwillig op om dat te bewijzen. Je voelt dat wel, dat er een vreemde stof door je aderen en bloedvaten stroomt. Het geeft een soort 'warm' gevoel. Zonder in detail te treden, ahum, maar sommige lichaamsregios worden wel heel warm.... bangelijk goed bij dit koude weer... ;-).


Tot gauw
Anne...

*Voor de pastisliefhebbers onder jullie: wie wil proeven van de gastrografine kan zich morgenavond vrijwillig aanmelden in Oudenaarde tegen 21u00. Ik stel mij echter niet verantwoordelijk voor de eventuele 'kermis' in uw maag- en darmstelsel.