Winterslaap van een dag of drie: ontwaken en weer inslapen

Stilaan begin ik te ontwaken uit mijn winterslaap van de afgelopen dagen. De vele indrukken, alle hectische toestanden in het ziekenhuis vorige week, de eerste chemo, de onderzoeken, het plaatsen van de portacath, enz. Het werd mij allemaal even teveel. Eten lukte amper en ik moest mijzelf bij elke hap overtuigen dat ik die calorieën broodnodig heb. Ik heb mij ook nog nooit zo moe en slecht gevoeld. Zelfs van mijn pink in de lucht te steken word ik moe.


Vorige week maandag zat ik bij wijze van spreken nog gewoon in de zetel te wachten op een telefoontje: hoopvol maar ook met een heel klein hartje. Dinsdag kreeg ik op de polikliniek alle praktische informatie om woensdagochtend opgenomen te worden en te starten met de eerste sessie chemo. Drie dagen later was ik de kluts meer dan kwijt. Het weekend bracht terug (nacht)rust en tijd om alle indrukken te laten neerdwarrelen.
Ik besef nog steeds amper wat mij overkomt....en het lijkt wel of ik van de ene op de andere dag van vijfde versnelling teruggeschakeld heb naar eerste versnelling zonder eerst op de rem te gaan staan.

Het voelt als de totale 'overgave' in alle betekenissen van het woord, en toch ook weer niet want ik geef mij niet gewonnen! Maar het is moeilijk om te aanvaarden dat kleine en eenvoudige dingen zoals douchen, zoals de post uit de brievenbus halen van de ene op de andere dag niet meer mogelijk zijn zonder dat iemand een oogje in het zeil houdt. Want plots is de batterij helemaal plat en moet ik eerst weer herladen.

Ik geniet ook wel! (van hele kleine dingen)
-ijskoude rijstpap met extra veel bruine suiker
-ijskoude melk met een rietje
-wakker worden zonder hoofdpijn
-cola zonder bruis tegen de vieze metaalsmaak in mijn mond (en zeggen dat dat hier vroeger thuis niet binnenkwam)
-korte wandelingetjes met de mama, arm in arm, door wind en regen, halverwege uitpuffen op een betonblok om dan de terugtocht aan te vangen en thuis in de zetel neer te ploffen.
-en zo kan ik nog wel even doorgaan...


Dank aan allen die in het ziekenhuis langskwamen om mij even op te vrolijken, met een cadeautje maar meer nog met hun glimlach, hun hand op mijn schouder en hun stevige knuffels!!!
Ik merk dat heel wat mensen 'tussen Kerst en nieuw' willen langskomen. Hoe lief ik dat ook vind en hoe graag ik dat ook zou willen, dat is voor mijzelf als voor mijn mama gewoon onhaalbaar. Lange bezoeken zijn heel vermoeiend, te veel bezoek ook. We maakten daarom met enkelen concrete afspraken voor de komende twee weken. Nog meer bezoek zou meer kwaad dan goed doen. Maar ik apprecieer het ongelooflijk hard dat jullie met zovelen supporteren vanaf de zijlijn. Hopelijk begrijpen jullie dat het beter is om jullie bezoeken wat te spreiden over de volgende maanden afhankelijk en aangepast aan hoe ik mij zal voelen op dat moment.
Dank ook aan alle kaartjessturende mensen (onze postbode slaat tilt... en dropt ze zelfs bij de buren)!

Ik wil nu graag in alle rust genieten van de kerstdagen, met familie, want de volgende chemokuur zal er snel zijn. Deze start op 2 januari, en dan begint het weer van voor af aan...


Anne...