En we zijn vertrokken....Na een heel woelige nacht heb ik toch een klein beetje moed gevonden vandaag. Ik ben bang, dat wel... enorm bang. De nacht was lang en stil. Maar gelukkig was er de mama die mij deze nacht tot rust kon brengen. Gek eigenlijk... wat ik als kind vaak deed als ik niet kon slapen (bij mama in bed kruipen, en ze niet meer loslaten) kan mij ook nu nog altijd wat kalmeren. Zo kon ik uiteindelijk nog een paar uur slapen.
Om 8u30 deze morgen moest ik inchecken in hotel UZ-Gent. Vroeg opstaan dus om de file tot in Gent te trotseren. Voorlopig heb ik nog een gewone baxter via een ader in mijn pols. Morgen wordt er in de loop van de dag een portacath geplaatst onder lokale verdoving. Wanneer juist dat weet ik nog niet dus ik hoop dat ik niet te lang 'nuchter' moet blijven. De portacath zal het toedienen van alle chemo en geneesmiddelen en bloedafnames in de toekomst wel veel gemakkelijker maken (en zo hebben de verpleegkundigen niet iedere keer een kwartier nodig om een geschikte ader te vinden en aan te prikken).
De laatste spoelvloeistof is intussen doorgelopen. Het zit er op voor vandaag. Twee uurtjes in totaal om alles te laten inlopen. Ik heb deze middag ook flink gegeten! *fier* Maar de aardappelen deden mij toch even terugdenken aan die van Frigolet deze zomer... Maar liefst 11 van die springdingen op mijn bord. En ze vliegen ver, heel ver... Wie nog op bezoek komt vandaag brengt best pingpongpalletjes mee, dan kan ik een beetje aan mijn conditie werken...
Intussen weten we ook officieel zeker dat het over een kleincellig carcinoom gaat, verspreidt in mijn buik. De prognose en overlevingskansen hiervan... die zijn helaas niet zo goed. Ik hoop en bid dat ik sterk mag zijn en de moed niet verlies om te vechten. Let's KILL the beast!! Ze krijgen mij nog niet klein! Nog lang niet!
Lieve Anne
BeantwoordenVerwijderenveel moed!! We denken hier veel aan je en duimen en bidden dat het goed met je mag gaan.Tojtoj!
Charlotte en Elke