'Mijn' Sacrament van de ziekenzalving versus wikipedianonsensgekheidtoestanden.

Lieve vrienden

Jullie merkten het al. Ik ben hier, op Facebook, 'online' tout court minder te bespeuren. Niet dat ik niet wil schrijven, of niet kan. Ik leef de laatste weken op een ander tempo. Intenser, minder en minder ben ik bezig met achter dit scherm zitten om mijn blog aan te vullen of mails te beantwoorden. Andere dingen gaan nu eenmaal voor. Ja ik ga achteruit, zachtjesaan. Misschien op vele vlakken sneller dan ik zelf zou willen, maar de evolutie van de zieke cellen hebben we niet in de hand en we kunnen het ook niet tegenhouden. Mijn lijf laat het stilaan afweten, maar ik wil daar niet echt veel medische verklaringen over schrijven. Ik hou het bij de essentiële dingen.

Vorige maand koos ik 'bewust' om in intieme familiekring en toen eigenlijk in fysiek nog relatief 'goede' toestand het Sacrament van de ziekenzalving, een teken van Gods nabijheid te laten toedienen. Ik stak samen met mijn familie het volledige gebedsmoment in elkaar en leefde er intens naartoe. Enkele hele goede vrienden brachten we ook op de hoogte door hen in vertrouwen het boekje door te mailen. Helaas, lekte die mail op één of andere manier toch uit en belandde die in het Postvak-In van sommigen waarvan ik dat eigenlijk niet wilde. (Ik betreur dit en vind het jammer dat blijkbaar zelfs via 'e-mail' je vandaag ook niet meer kan rekenen op wat privacy. Naar mijn mening is wat je in een e-mail naar iemand stuurt, zeker als er bijlagen inzitten met daarin specifieke namen van personen vermeld, even vertrouwelijk als een persoonlijke brief, maar wil er verder geen woorden meer aan vuil aan maken. Het is gebeurd, en ik zal voortaan dan maar benadrukken wat vertrouwelijk is en wat niet om misverstanden te voorkomen.)

Ik wil jullie wel graag vertellen wat het sacrament voor mij betekende toen, en ook tot op vandaag een grote kracht is. We waren slechts met 'tien', maar dat was meer dan genoeg. De juiste mensen waren aanwezig en ik wist wel dat velen op dat moment met ons zouden meebidden en -leven vanop afstand. We waren sowieso in gebed verbonden. Bij het begin van 'ons' gebedsmoment was ik wat nerveus maar door wat te zingen kwam ik helemaal tot rust. Het eigenlijke moment van het sacrament: de handenoplegging en zalving met olie van mijn handen en hoofd is iets wat ik niet in woorden kan omschrijven. Ik denk dat jullie mij daarin wel kunnen volgen. Het gaat om een kracht, een warmte, een gevoel van verbondenheid en liefde die meer is dan het menselijke. 

Uiteraard ben ik nu geen 'mega mindy' of superheld, maar doorheen de weken die volgden, de tijd die ik nu doormaak en de vele hindernissen, die ik iedere dag te nemen heb sterkt het mij wel om te blijven vechten.... 

Enkele misverstanden de wereld uit....(want we kregen soms bizarre reacties)

Zo dachten heel wat mensen dat ik de week nadien zou overlijden, dat ik bedlegerig was en bijna mijn laatste adem uitblies. Dat was allerminst het geval! Ik kreeg ook van mensen waar we absoluut geen close band mee hebben de vraag of ik hen speciale gunsten wilde doen. Ik voelde mij bijna een of ander 'vereerd' icoon'. Bij mijn weten geef ik tot op de dag van vandaag geen 'licht' of heb ik nu één of andere speciale gave. In tegendeel. Mailtjes dus, waar we absoluut niet mee wisten wat te doen. Of er stonden mensen voor de deur zonder afspraak. Zomaar, plots... om afscheid te nemen, zonder een telefoontje vooraf. We vonden het zelf nogal ongepast maar je kan moeilijk mensen voor de deur laten staan. Na zo'n gesprekken was ik mentaal helemaal down...

Wie dus niet weet wat de 'ziekenzalving' inhoudt, check uw bronnen vooraf... maar wees kritisch... ;-)

Voor wie wat bronnen wil raadplegen...

Sacrament van de ziekenzalving: enkele vragen en antwoorden. (een voorbeeld van een 'duidelijke en correcte' bron)

Wikinonsens (een voorbeeld van een 'zeer onbetrouwbare' bron)

Ik apprecieer ieders medeleven enorm, maar het is bijzonder gek om nu ineens sommige banden te willen versterken en per se hele oude vriendschappen op te rakelen, die jaren verwaterd zijn, omdat ik 'ziek' ben en ga 'sterven'. De bezoekjes en babbels waren fijn, maar ook hier denk ik dat het voldoende is met wat we gehad hebben. Ik ben uitgeteld nu. Het is niet dat ik geen contact meer wil, maar omdat ik er de energie niet meer voor heb. Intussen heb ik zelf beslist heel wat bezoek terug te schroeven omdat het te vermoeiend is. Zelfs die bezoeken, waarvan ik eerst dacht dat ze haalbaar waren en zelf plande, maar eigenlijk kan ik niet verder dan dag per dag vooruitschuifelen. Het heeft geen zin om in de toekomst te willen kijken, want alles is onder 'voorbehoud'. Maar dat wil niet zeggen dat ik nu ineens ga 'aftellen'. Iedere dag is een geschenk, en ik probeer daar ongelooflijk van te genieten, in de mate van het mogelijke, op mijn eigen tempo.

Om verder te gaan: enkel familie en hele dichte vrienden weten wanneer ze welkom zijn voor bezoek en respecteren dat ook. Eigenlijk komen zij om die momenten dat mama hier even uit huis is, te zorgen dat ik niet alleen ben en mij fysiek wat te helpen. Het is nu meer dan genoeg voor mij. Ik draag iedereen die ik ken een bijzonder warm hart toe, maar ik kan niet meer dagelijks bezoek ontvangen.

Ik kan onmogelijk afscheid nemen van 200 man tegelijkertijd. Ik denk dat bij de meeste mensen die ik ken intussen de belangrijkste dingen gezegd zijn en ik weet wel wie van op afstand blijvend voor mij supportert. Dat doet mij echt ongelooflijk deugd, sorry dat ik het niet altijd meer kan laten merken.

Ik hoop dat iedereen dat wil begrijpen en mij vanaf nu de rust gunt die ik nodig heb. Ook mailtjes, telefoontjes kan ik onmogelijk allemaal beantwoorden. Maar wees gerust, ik lees ze.. Dat vraagt veel energie. Heel veel.... de vermoeidheid van een kankerpatiënt is niet te vergelijken met de vermoeidheid van een gemiddeld gezond persoon.  Ook de vraag 'Hoe gaat het....?' wil ik eigenlijk gewoon niet meer beantwoorden. Er is geen antwoord op, en keer op keer gaat het dan over het 'ziek zijn'. Het maakt mij alleen maar zieker.... emotioneel! Ik wil als ik ergens heen ga gewoon genieten van jullie lach en spontaniteit, van het nog eens kunnen buitenkomen, hoeveel energie dat ook vraagt. Maar laat mij maar rustig meegenieten van jullie enthousiasme en doe dus maar gewoon.... Omarm me, ondersteun mij waar nodig en dat is meer dan voldoende. Ik hoef alleen de trap op te geraken ;-), want mijn benen willen mij niet altijd meer voldoende kracht geven om dat zelf te doen.

Nogmaals: Als het echt zover is, wanneer ik hier 'echt' vertrek, dan zullen jullie het wel horen... Dat zal ook zo gebeuren zoals ik het wil, in alle sereniteit en met voorrang voor mijn familie en (al) mijn vrienden. Ook hier hoop ik, dat die sereniteit gerespecteerd zal worden en dat er geen misbruik gemaakt zal worden van sociale media en dergelijke om dat nieuws te verspreiden.

Enkele brieven...
Ik schreef ook enkele brieven, naar wie en wat de inhoud ervan is, dat doet er hier niet toe. Maar ik hoop dat ze aangekomen zijn.... en duidelijkheid schepten in wat mijn laatste wensen zijn.


Tot slot: Ik deed de afgelopen weken en maanden ook nog heel wat 'mooie' dingen. Teveel om alles op te sommen of te omschrijven. Maar telkens, was ik gelukkig, en heb ik 'genoten'. Met dank aan zovelen om mij bij die momenten te vergezellen, ze te organiseren, gewoon aanwezig te zijn wanneer ik daar behoefte aan had en zoveel meer. Een hele dikke vette knipoog ;-) en een stralende glimlach krijgen jullie er voor in de plaats! En al mijn liefde en dankbaarheid.


Of ik nog veel zal schrijven..... ik weet het niet.... Misschien wordt dit wel één van de allerlaatste blogberichten, we zien wel. Eén ding is zeker, we zien elkaar ooit allemaal terug, dat is zeker !!!

Oneindig veel liefs
Anne....


Ps: neem dit bericht nu niet allemaal 'te persoonlijk' op ook hé... dat iedereen zich hier begint te excuseren via e-mail of schuldig voelt voor iets wat hij/zij niet heeft gedaan, anders zijn we nog verder van huis....