Brieven aan... (1)

... omdat er in onderstaand mailtje eigenlijk ook wel weer 'dingen' staan geschreven die ik tegen heel wat mensen zou willen zeggen en ik nu de tijd nam om dat naar één iemand te schrijven.

... omdat ik trots ben op "F" en zovele anderen!

Lieve X!

Tuurlijk blijven we verbonden, er is 'meer' dan alleen maar Facebook! De band die we kregen door samen te studeren die zal niemand, nooit, kunnen doorsnijden. Dat staat toch op zich! Wie dat niet begrijpen wil en kan, die is een beetje 'dom' zullen we maar denken! Ik heb de afgelopen week nog niet echt de tijd gehad om je terug te mailen, je mailtje bleef aange'ster'd staan tussen die die ik nog wou beantwoorden, maar er kwamen er steeds bij. Nu is het precies even wat rustiger. De eerste golf van reacties op het filmpje en mijn interview in Tertio is er door denk ik. Er zullen er wellicht nog wel blijven komen, maar niet meer zoveel ineens... gelukkig ;-) oef... Het is mij hier wat, ik kan / kon niet volgen.

Ik ben heel blij dat je op het einde van je mailtje schrijft dat schrijven 'mediterend' werkt. Je was niet de enige die mij zo plots en wat 'in paniek' (dat is toch wat ik bij iedereen wat tussen de regels kon voelen) mailde en vroeg om af te spreken. Ik heb mij zo vrij gevoeld om een stuk uit mijn mailtje naar jou toen en naar anderen te gebruiken als aanzet tot een blogbericht. Het moest van mij af toen, omdat ik voelde dat ik anders zelf over mijn toeren zou gaan. Zoveel bezoek ineens zou niet goed zijn, het kan ook niet... er zijn nu eenmaal maar 24 uren in een dag he, en er is veel te doen, veel dat ik zelf nog 'wil' doen.
Ik ben wat gerustgesteld nu, te weten dat je mij begrijpt en dat je het ook respecteert, en terug wat rustiger geworden bent. Houden zo!  Mercie... zo kan ik ook trots zijn op jou! ;-). Dat je van de kaart was trouwens (bij het zien van het filmpje), begrijp ik wel hoor, het was voor ons al zo intens, maar wie mij kent en het de eerste keer ziet zal zich wel even aan zijn / haar stoel moeten vasthouden. Gewoon omdat het onwezenlijk blijft, omdat velen mij ook 'anders' en toen ik veel jonger was gekend hebben en de evolutie buiten vroeger (naar mijn eigen mening) wel heel groot is.

Lieve X, 'sterven' zal ik... maar dat doen we ooit allemaal, ik ga alleen wat vroeger dan de meesten en helaas op een helemaal andere manier dan ik mij ooit had voorgesteld. Ik zou heel graag stokoud worden, al mijn tanden verliezen, vol met rimpels en met een hele nest kinderen en kleinkinderen rondom mij, naast een liefhebbende partner die even gelukkig als mij op het 'leven' zou kunnen terugkijken naast de open haard willen zitten over vijftig, zestig jaar... helaas... het mag niet zijn... maar ik wil mijzelf niet in die gedachte verliezen. Het is goed zo... ik ben 'gelukkig' en dat nemen ze mij nooit meer af! Ik denk dat deze hele situatie en proces van ziek zijn en afscheid nemen niet alleen mij 'volwassen' heeft gemaakt, maar velen rondom mij ook helpt om dat te worden... het zal de wereld daarom niet van dag op dag 'veranderen', maar als we in onze eigen omgeving al wat teweeg brengen zijn we wel goed bezig he. 'Wij' zien elkaar graag, en dat is het belangrijkste, wees maar gerust dat het wederzijds is hoor! En ik voel dat er heel veel mensen zijn die mij echt graag zien, ik ontdek het iedere dag nog meer en meer.

Voel je dus maar niet schuldig, dat zou ik niet willen, integendeel, dan kom ik eens heel hard aan je oren trekken! Je hoeft je helemaal niet in mijn plaats te willen stellen, blijf maar gewoon jezelf. Ooit zal je het wel begrijpen, ooit komt de klik wel... als de tijd er rijp voor is. Dus wees maar niet verdrietig he! Want dan sterven we inderdaad al op voorhand. En dat is waar we moeten tegen vechten. Op die manier krijg ik ook troost van jou, van anderen, door ook nog gewoon te kunnen en mogen 'zijn'. Het leven gaat nu eenmaal verder, ik heb niet liever dan dat ik hier alle dagen in de normale gang van zaken mijn plaats krijg. Wij eten ook gewoon nog soep en 'patatten' en moeten nadien de afwas doen. Ik moet ook gewoon nog douchen en naar toilet gaan. Ik leef heel eenvoudig, maar net iets bewuster, omdat de tijd nu eenmaal tikt. Mocht ik kunnen ik zou gewoon willen gaan werken, voor een klas staan, of zelfs gewoon 'iets' doen, maar ik kan het niet meer. Ik vul dus mijn dagen met ietwat andere, rustigere dingen. Weinig tv, geen tijd, af en toe eens een krant, en evengoed, het stof afdoen in de living en papieren in orde leggen op mijn bureau... je ziet... het maakt geen verschil! Zo blijft het ook voor mijn mama 'leefbaar', maar we nemen iedere avond de tijd om te babbelen, in ons bed. En dan lachen we eens naar elkaar, of als er tranen komen dan troosten we elkaar. Maar we zijn nog altijd gewoon Anne en mama, dochter en moeder...

En jij blijft voor altijd 'X', met wie ik aan de opleiding 'OSO' begon. Kijk, je staat voor de klas vandaag! Wees daar maar trots op he! Ik ga altijd een beetje met je mee. In het gewone leven, dag na dag, maar ook als je het eens moeilijk hebt... ik hoop dat ik je daar dan kan troosten. Ik kom nog even terug op die 'domme' mensen... Ik denk dat zij: "Er zijn mensen in mijn omgeving geweest die me het gevoel gaven dat het beste wat ik kon doen om hiermee te leren omgaan, jou niet meer opzoeken was. Het zou mijn betrokkenheid dan toch een stuk verminderen en ik zou dit alles makkelijker kunnen verwerken." uiteindelijk gewoon 'bang' zijn voor zichzelf en voor hun eigen gevoelens. Goed dat je zelf kiest om dat niet te doen! Het maakt je 'sterk' en 'echt'. Je vlucht niet! En dat zouden meer mensen moeten beseffen, dat ze zichzelf niet gelukkig maken door te vluchten van wat hen angst bezorgt, dat ze in de eerste plaats moeten 'Leven' en zich niet mogen verliezen in de oppervlakkigheid van alledag en materiële zaken. Ze verliezen op die manier kostbare tijd en beseffen niet wat hen gegeven is aan 'cadeau' om hier überhaupt te mogen zijn als 'mens'.

BTW: de Verrijzenis bestaat echt! Niet aan twijfelen! (Christus is echt verrezen!)

...

Het is juist door dat ik hier lichamelijk weg zal zijn (nu nog niet!), dat we elkaar misschien liever zullen zien! Gemis, ja dat ook... maar vooral mooie herinneringen, en een eeuwige lach om het mooie, het liefdevolle! Hou ook van jou!

Veel succes met de anekdote, maar hou het wat beschaafd he ;-)! Ik ben al benieuwd!
Enne.. beschouw dit mailtje ook maar als een hele mooie herinnering aan mij, het is uiteindelijk heel lang geworden... ik ging eens in 'vijf' minuten proberen antwoorden en ben een uurtje bezig denk ik... maar moet nu bij mijn tantes en nonkels gaan eten dus zal wel moeten afronden: Soep en patatjes... en een stukske vlees (denk ik..) ;-)

Tot schrijfs, tot facebooks, tot 'denk-even-aan-jou'...

Oneindig veel liefs,
Anne...