Om hallo te roepen, in een koe haar ...

Een 'Ode' aan Bart Peeters

(en ook een beetje aan alle Ganagobieërs)

Beste meneer Bart Peeters, in het holst van de nacht dacht ik u maar eens een briefje te schrijven. (Het is nu kwart voor vier ofzo...) Blijkbaar stond u dit weekend op Folkfestival Dranouter, ik zag zo hier en daar uw naam op Facebook verschijnen. Zo blijft een mens mee met het laatste nieuws natuurlijk. Nee, dit wordt geen zoveelste kleverig fanmailtje waar u überhaupt niet zit op te wachten. Wel gewoon een kort berichtje om u zomaar eens te bedanken. Ik zal deze tekst dan ook maar niet naar u opsturen, want ja, ik heb uw adres niet en door die vele andere kleverige fanbrieven komt u er wellicht ook niet toe om dit bericht ten gronde te lezen. Ik neem het u niet kwalijk.


In plaats daarvan zet ik het hier op mijn blog, omdat al mijn vrienden mogen meelezen. Het is door hen dat ik u wil bedanken (en ook omdat ik stiekem toch wel een heel klein beetje fan van u ben, of toch van uw geweldige schrijfstijl en ontembare energie).  

Een van uw liedjes is sinds enkele maanden een drijfveer, het helpt mij door de vele uren van lange dagen heen en doet mij terugdenken aan een geweldige tijd met vrienden in het zuiden van Frankrijk. Ze namen mij eind mei mee in een minibus voor een minitrip naar de Provence. Het was wellicht de laatste keer dat ik er was. Ik nam er in stilte afscheid van vele mooie dingen, maar vond er ook kracht en moed om tot op vandaag en hopelijk nog veel langer te vechten tegen de dood, tegen mijn angsten en tegen die vreselijke ziekte in mijn buik.

Onderweg in onze minibus werd meermaals het volgende lied meegekweeld (niet altijd even zuiver, maar het enthousiasme maakte veel goed.)

Bart Peeters - liefde is alles

Er wordt dikwijls over gaarne zien gelogen

Ik denk hierbij aan boysbands goor en plat

En verstoken van het geestelijk vermogen

Om hallo te roepen in een koe haar gat

En aan Romeo's in blitse discotheken

Met een zonnebank en een gebrek aan tact

En Marina's die al van diepgang spreken

Als je ze zonder boe of ba langs achter pakt

Liefde is alles liefde is alles

Wat er blijft wanneer de rest verloren is

leg je hand in de mijne

tot we samen verdwijnen

Dan wordt het helder wordt het simpel

Dan winnen we met vlag en wimpel

En zonder loopt het meestal ergens mis

Ik ben zelf dat weet ik ook

geen kruimel beter

Er zijn kosten aan en veel maar ik ben klei

ik vertrouw mijn eigen hersens

voor geen meter

Maak jij maar wat je wilt maak het van mij

Liefde is alles liefde is alles

Wat er blijft wanneer de rest verloren is

leg je hand in de mijne

tot we samen verdwijnen

Onhoorbaar en onzichtbaar worden

Onpeilbaar of iets van die orde

En zonder loopt het meestal ergens mis

Liefde is alles liefde is alles

Wat er blijft wanneer de rest verloren is

leg je hand in de mijne

tot we samen verdwijnen

Onhoorbaar en onzichtbaar worden

Onpeilbaar of iets van die orde

En zonder loopt het meestal ergens mis

En zonder loopt het meestal ergens mis

Vooral het zinnetje "Om hallo te roepen in een koe haar gat" blijft tot op vandaag nazinderen bij velen, soms op de meest ongepaste momenten en bijvoorbeeld wanneer ik niet kan slapen zoals nu. Maar om hier niemand wakker te maken zal ik het maar niet meezingen. Voor mij brengt echter de refrein mij telkens weer tot de essentie van ons bestaan. En daarvoor, daarvoor wil ik je bedanken. Datgene wat we veel te weinig tegen elkaar durven zeggen, gewoon omdat het ons zo kwetsbaar maakt.

Liefde is 'echt' alles...
Ik zie iedereen hier zo ongelooflijk graag, niet het sterven op zich maakt mij bang, wel het veel te vroeg moeten loslaten van hen die ik liefheb en de angst dat ik daarvoor niet de tijd zal krijgen.
Het is mooi hoe anderen hun hand in de mijne leggen en mij geruststellen, dat ik niet bang hoef te zijn, en dat ik mag geloven dat die liefde echt bestaat...

Wat er blijft wanneer de rest verloren is...
Ja, zo voel ik mij wel eens af en toe. Gewoon, omdat ik dag in dag uit besef dat niet al mijn dromen werkelijkheid zullen worden aangezien ik er de 'tijd' niet meer voor heb. Daarom hier een oproep naar iedereen die dit lezen wil en wie dromen heeft, dat ze moeten vechten voor die dromen en er voluit voor moeten 'willen' gaan. En hoe klein of groots ze ook zijn, die dromen, dat ze nooit moedwillig mogen opgeven ook al lijkt het verloren.
Ik geef ook nog lang niet op. Alleen worden sommige grootse dromen nu ingeruild voor andere wat eenvoudigere. Ik nam mij ooit voor zelf een 'liedje' te schrijven. Zo eentje met uw stijl, meneer Bart Peeters, waar iedereen spontaan bij moet lachen, zelfs als ze eigenlijk op dat moment alleen maar kunnen huilen. Misschien lukt het nog, we zien wel. Tips zijn altijd welkom.

Daarom dus, een dikke mercie meneer Bart Peeters, dat u het zo mooi verwoordde in uw lied en in vele andere. Doe zo maar verder na uw sabbatjaar (of is dit intussen al voorbij...?).

Tot zings en altijd welkom voor een koffie... (ik zorg dan wel voor de zeester)

Anne...

Ps. Ik was onlangs in de Oostenrijkse bergen, aaide een koebeest over haar snuit maar heb het toch maar gelaten om in dat beest haar 'gat' te roepen... Geen idee trouwens hoe je dat doet... Met een rietje en daar een trechter aan misschien? Je mag het mij altijd laten weten (zo lang je hier maar niet op een dag voor de deur staat met één of andere koe...hoe je dit laatste interpreteert laat ik ook even in het midden ;-))