over de zin en onzin van ziek zijn....

De tweede chemokuur is voorbij, de derde komt er helaas alweer aan na dit weekend. Nu ik 'weet' hoe ellendig ik mij de eerste dagen na de baxters zal voelen en hoe moe ik weer zal zijn, heb ik er weinig zin in. Ik kijk al uit naar 'binnen twee weken'. Kon ik de tijd maar al wat vooruit spoelen, of de slechte dagen wat sneller laten gaan, want die duren veel te lang. De afgelopen week daarentegen is weer veel te snel vooruit gegaan. Ik had precies een 'topweek', maar na twee weken misselijk zijn en het wereldrecord 'planking' in de zetel verbroken te hebben, mocht dat wel eens! Buiten de gekende vermoeidheid heb ik deze week echt genoten van de vele bezoekjes van vrienden, spelletjes Kolonisten van Catan, wandelingetjes door het koude winterweer (tot aan de Schelde jawel!), superlekker en superveel comfortfood om weer aan te sterken (Want ja... het dieet is echt wel geweldig, maar zonder al die lichaamsisolatie bevries ik zowat vast aan de grond bij elke stap die ik buiten durf zetten!) en zoveel meer...



Maar de afgelopen weken heb ik ook veel zitten / liggen piekeren. Dat is ook een beetje de reden waarom dit blogbericht maar niet 'getypt' raakte. Soms stel je dingen uit omdat je er niet mee geconfronteerd wil worden of de confrontatie gewoon niet aandurft. De eerste emoties en shock zijn zowat verteerd en toch kan de 'angst' mij op de meest onverwachte momenten gewoon overvallen. Plots is het daar en lig ik mij suf te piekeren over van alles en nog wat.
Stel dat..., wat als...., hoe moet het verder met..., hoe lang..., enz.

 

*Zucht* Weglopen zit er niet in, want daar heb ik de lichamelijke energie niet voor.
Gelukkig heb ik geleerd om te praten over gevoelens en wat er in mij omgaat, en zijn er velen die tijd maken om te luisteren, gewoon te luisteren zonder meer...
En gelukkig zijn er ook mensen die mij alle pijn en ongemakken van het ziek zijn even kunnen doen vergeten.Want ondanks de kankercellen in mijn buik ben ik nog steeds gewoon 'Anne', mag ik af en toe een beetje gek doen en genieten van het leven. Dankjewel!

gebed....

Als het leven soms pijn doet

en de storm gaat tekeer

in een tijd van moeite en verdriet,

alsof de zon niet meer opkomt

en het altijd donker blijft,

en de ochtend het daglicht nooit meer ziet.

Juist op die momenten,

als het echt niet meer gaat

laat U me merken, laat U me voelen

dat U werkelijk bestaat,

dat uw armen om mij heen zijn

en uw liefde mij omgeeft,

dat ik zal zien, als ik terug kijk,

dat U mij gedragen heeft.

Als ik kom met al m’n vragen,

met m’n twijfels en m’n pijn,

met m’n angst en onveiligheid,

dan lijkt de hemel soms van koper,

geen gebed komt er doorheen

en ik verstik in onzekerheid

Juist op die momenten …

Heer, wilt U mij helpen

als ik moe ben of verward,

dat het geloof in mijn verstand

ook zal leven in mijn hart.