Tussen Kerst en Nieuw....

Ik mag dan zo goed als 'niets' te doen hebben behalve voldoende rusten, zelfs voor mij was het de afgelopen dagen redelijk druk. Ik merk dat ik de laatste dagen wel wat meer energie heb (op sommige momenten) en profiteer er dan ook van om die momenten  intens te beleven en vooral ook te genieten van deze mooie dagen tussen Kerst en nieuwjaar. Want helaas is het op 2 januari alweer zover, tenminste als alle bloedwaarden goed zijn op dat moment. Vorige week bereikten deze namelijk hun 'dieptepunt' (soort omgekeerde Gausscurve). Deze week zou ik voldoende moeten recupereren om de volgende chemokuur aan te kunnen.


Vorige week vrijdag zat ik op 'dag 10' van de eerste chemokuur. Op die dag (en ook de dagen ervoor en erna) is mijn immuniteit het laagst en moet ik heel voorzichtig zijn. Contact met mensen die ook maar een beetje ziek zijn kan voor mij dan ernstige gevolgen hebben. Mijn lichaam kan namelijk op dat moment zelf niet voldoende vechten om virussen te vernietigen. Gelukkig maakte ik tot nu toe nog geen koorts (38°C of meer) en hoefde ik ook niet méér dan nodig naar het UZ. Enkel een standaardbloedcontrole zorgde voor een voormiddag 'wachten' op het dagziekenhuis. Na goedkeuring door de dokter mocht ik dus terug naar huis, met als raad goed te rusten, gezond te eten, veel te drinken (water...) en zeker heel voorzichtig te zijn en geen grote mensenmassa's op te zoeken.

Blij dat ik Kerstavond toch in familiekring kon vieren. Op mijn eigen tempo, doste ik mijzelf piekfijn uit voor het familiefeest. Ik had niet minder dan drie kwartier nodig om er op mijn kerstbest uit te zien en mijn haar in de plooi te leggen (voor mij een record... ik ben niet zo'n spiegelliefhebbendpersoon...).

We hielden het hier op Kerstavond zeer sober met een koude vis- vlees- en kaasschotel, aangepaste bubbels en een lekkere ijstaart (njammie). Tot mijn eigen verwondering heb ik die avond echt genoten van het lekkere eten, weliswaar in verschillende etappes. Maar meer nog genoot ik van de warmte, de genegenheid, de grapjes en de sfeer. Moe maar tevreden kroop ik die avond in bed terwijl de rest van de familie naar de middernachtmis ging. Het zou teveel geweest zijn...

Ter compensatie ging ik op Kerstdag zelf, 's avonds naar de eucharistieviering in de Sint-Walburgakerk hier in Oudenaarde. De Gregoriusgilde luisterde de viering op en het was fijn de koorleden nog eens terug te zien, een babbeltje te doen en al die knuffels te ontvangen. Ik had nadien wel een paar uur nodig om terug op temperatuur te komen onder een stapel dekens.

Ook op maandag stond er een uitstapje op het programma met het Kerstoffensief van Jokri. Pannenkoeken à volonté , bijbabbelen met alle leiding, een gebedsmoment in de crypte van het Seminariehuis in Gent en tot slot de traditionele pakjesronde lieten mij alweer grenzeloos genieten. Aangezien ik toch wat moe begon te worden, nam ik wijselijk het besluit (na het ontvangen van mijn pakje(s)) om terug naar huis te gaan. Dankjewel Niels voor de mooie kaarsenhoudertjes, ze overleefden intussen hun vuurdoop! En dankjewel aan 'iedereen' voor de vriendschap! Weet dat ik deze momenten echt gigantisch 'waardevol' vind in alle betekenissen van het woord! Ze houden mij recht in deze moeilijke tijden.

Vandaag bijvoorbeeld was zo'n pittig en pijnlijk moment. Stiekem had ik gehoopt van niet maar toen ik deze morgen wakker werd merkte ik dat mijn haar begon uit te vallen, en het was geen nare droom. Wat snel... Morgen ga ik naar de kapper en laat ik het heel kort knippen (of wat er nog mee te doen valt). Voor één keer kijk ik niet uit naar het kappersbezoek. De winter moet eigenlijk nog beginnen, dat belooft koude tijden voor mijn oren en hoofd. Het stijladvies van een sjaaltjesexpert kwam gisteren dus net op tijd! Vandaag maakte ik zelf nog een paar mooie foto's van mijzelf  'met haar', om te koesteren...

Maar met of zonder haar op mijn hoofd gaan we er volgende week terug tegenaan hoor. 

Tot volgend jaar!
Anne