Stilte voor de storm...

De wereld lijkt stil te staan, althans voor mij toch. De afgelopen dagen kreeg ik massa's hartverwarmende reacties op mijn mailtje via e-mail, sms, telefoon, facebook, geschreven post, ... van mensen die mij het allerbeste wensen. Dank daarvoor, ik fleurde er telkens wat van op. Het tastbare van kaartjes en brieven is iets dat ik koester. Ze krijgen hier dan ook allemaal een plekje in huis. Misschien moet ik ze bundelen en boven mijn bed hangen. Ik probeer iedereen die reageerde een persoonlijk antwoordje te sturen. Vergeef mij als het enige tijd duurt, het komt wel.


Ik heb het emotioneel zeer moeilijk momenteel en ik lig vaak wakker 's nachts en denk aan wat mij te wachten staat. Ik vraag mij af waar ik de komende maanden de moed zal vandaan halen. En toch probeer ik ook positief te denken. De artsen en het volledige team van de dienst Medische Oncologie in het UZ-Gent weten wel wat ze doen. Ik moet er op vertrouwen dat ze mij de best mogelijke behandeling zullen geven om mij van die vreselijke tumor(en) af te helpen. En ik zal vechten als een leeuwin...

Het is misschien toeval... (Bron: Kerknet)

Alle draken houden van vuur en vlammen. Ook de drakenfamilie uit Vuur en vlam vindt samen vuur spuwen leuk. Ze doen het om het verst. Met vier zijn ze, maar als de drakenvrouw afscheid genomen heeft, nog maar met drie.

Want dit gebeurt er. Op een dag kan de drakenvrouw geen vuur meer spuwen, alleen nog maar een beetje rook. Dat komt omdat er iets kwaads in haar buik zit. De vieze drankjes van de drakendokter helpen nauwelijks. De drakenvrouw komt niet meer uit haar nest, ze kan alleen nog maar knuffelen. Haar lijf blijft moe, het glanst niet meer. Stilletjes dooft het vuur van de drakenvrouw.
Op een avond, onder de sterrenhemel zegt ze gewoon ‘Ik kan niet meer’. Als ze naar boven kijkt, denkt ze daar is nog leven. De drakenman en de drakenkinderen nemen afscheid met een laatste knuffel, een allerlaatste zoen. Het vuur gaat uit. En toch is de drakenvrouw niet helemaal weg. De drakenman en de drakenkinderen zien en voelen haar diep van binnen. En ze hopen dat ze ooit weer samen vuur zullen spuwen, al weten ze niet waar of wanneer of hoe.

Als het zomer wordt, gaat de drakenman met de drakenkinderen weer buiten. Ze krijgen zin om eventjes vuur te spuwen. En dan gebeurt er iets bijzonders. Hoog aan de sterrenhemel flitst er een vlam door de nacht. ‘Mama’ roepen de drakenkinderen. Een klein wonder. Er is weer vuur en vlam!

An Dom bedacht dit verhaal toen ze zelf getroffen werd door een voortwoekerende kanker. Met de hulp van kinderboekenauteur Geert De Kockere en illustratrice Tineke Van Hemeldonck werd het een schitterend prentenboek dat kinderen de moeilijke boodschap brengt dat niet alle zieke mensen beter worden. Toch is Vuur en vlam een hoopvol boek, vooral dank zij de heel persoonlijke getuigenis van An achteraan in het boek.
Het verhaal achter het verhaal van de drakenfamilie versterkt het aparte en unieke karakter van 'Vuur en vlam'. Geert de Kockere schrijft de ideeën helder neer en kiest voor een sobere, ingehouden toon die nooit sentimenteel wordt. Tineke van Hemeldonck brengt de draken in de prenten tot leven. Hun expressieve gezichten en gebaren verraden gedachten en gevoelens. In een eenvoudig lijnenspel geeft ze energie, verbondenheid en tederheid vorm. Een gestileerde achtergrond van lichte en donkere kleuren roept afwisselend de binnen- en buitenwereld op: behangpapier, een bloementapijt, de sterrenhemel.

'Vuur en vlam' is een merkwaardig boek dat kanker, een taboeonderwerp, bespreekbaar maakt. Kinderen ontdekken via dit verhaal op een serene manier de kwetsbaarheid van het leven, maar ook de onverwoestbare kracht van hoop en vertrouwen. Als je een vallende ster ziet, denk dan even aan die lieve dappere drakenfamilie. 

De gedachte dat het wel eens slecht kan aflopen met mij spookt nu en dan wel eens door mijn hoofd. Het maakt mij ontzettend bang. Maar voorlopig blijf ik nog wel even vuur spuwen hoor.Misschien gaat dat buikmonster daar wel van dood.... Maar help mij toch maar af en toe om het vlammetje wat aan te wakkeren tijdens mijn gevecht!

Dinsdag krijg ik een nieuwe kijkoperatie. D-day voor de start met chemotherapie ligt voorlopig gepland op 12 december 2011, maar ik moet wel voldoende hersteld zijn en indien nog andere onderzoeken nodig zijn wordt deze startdatum verschoven naar ten laatste 19 december 2011.

We staan er voor, we moeten er door, en we gaan er voor...

Anne...